Happy Birthday 32!!!

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Σήμερα είναι τα γενέθλια μου. Νομίζω γίνομαι 32. Δηλαδή από αύριο είμαι 32 και μία μέρα… τουλάχιστον έτσι μου λένε οι άλλοι. Εγώ συνέχεια τα μπερδεύω… αλλά και να είμαι ειλικρινής δεν νιώθω σαν 32. Να μου πεις… τι σημαίνει το «32». Αν έπαιζα χαρτιά  με τον παππού μου, στα 32 θα είχα καεί και εγώ από τότε που ήμουν παιδί και έπαιζα χαρτιά με τον παππού μου, νομίζω ότι έχουν περάσει λίγα μόνο χρόνια.

Σήμερα χαιρέτισα την συγκάτοικο μου. Έφυγε για άλλη χώρα. Περίεργο και αυτό. Και αυτή στα γενέθλια μου έκλεισε το εισιτήριο? Γαμώτο… περίεργο, ήταν το παρεάκι μου... Τον τελευταίο χρόνο όλο αποχαιρετώ κόσμο… Η Marika μου το είχε πει «Κόσμος πάει και έρχεται... Δυστυχώς πάντα είναι δύσκολο, ίσως μια μέρα το συνηθίσεις»

Οι μισοί μου φίλοι είναι για ΣΚ στην Ταϊλάνδη, άλλοι ταξιδεύουν Μαλαισία, και άλλοι επιστρέψαν στο σπίτι τους ή συνεχίζουν να είναι με μια βαλίτσα στο χέρι. Και φυσικά οι πιο πολλοί είναι Ελλάδα και λογικά τέτοια ώρα οι περισσότεροι κοιμούνται.

Ξύπνησα, πριν λίγη ώρα. Έφτιαξα ένα ελληνικό καφέ που έχω φέρει από Ελλάδα, έβαλα το τελευταίο συκαλάκι γλυκό του κουταλιού που είχα φέρει για την συγκάτοικο και φρέσκαρα τα γαρύφαλλα που αγόρασα εχθές στο βάζο που έχω κάνει από αυτό της κόκκινης σάλτσας που τελείωσε.

Στα 29 μου, πριν 3 χρόνια δηλαδή, είχα γυρίσει από ένα ταξίδι στο Βιετνάμ. Θυμάμαι να κάθομαι στο γραφείο της εταιρείας που δούλευα και να αναρωτιέμαι αν επέλεξα τη σωστή καριέρα. Αν θα ήμουν καλή δασκάλα ή μήπως έπρεπε να γίνω φωτογράφος και να καλύπτω σημαντικά θέματα από όλο τον κόσμο.

«Αλλά τώρα σε αυτή την ηλικία, πώς αλλάζεις καριέρα στην Ελλάδα…» και κάλυπτα την ανάγκη μου και την επιθυμία μου μέσα από τις εθελοντικές δράσεις και φωτογραφίζοντας τις εμπειρίες  μου.

Δύο χρόνια μετά, βρίσκομαι σε ένα σπίτι στην Βιρμανία. Από έξω ο μοναχός ψέλνει όλη μέρα από τα μεγάφωνα και εγω σιγά σιγά το έχω συνηθίσει. Το βράδυ, έχει ένα πάρτυ στο Γαλλικό Ινστιτούτο μπορεί να πάω με τηη Γεωργία και την Cubanita-Malakita.

Θα ήθελα πολύ σήμερα να είχα ξυπνήσει σπίτι μου να έτρωγα με την οικογένεια μου και την γιαγιά μου και μαζί με το παρεάκι μου. Την Δημητρούλι, το Γριβόνι, την  Los poulos, το Παιδί, την Σου, Μιχαλίτο, το μωρό του, τον Καμμένο (πωπω δεν έχει σταματημό η λίστα!) και πολλούς άλλους και να πίναμε κρασάκι στα Πετράλωνα.

Δύο χρόνια μετά, έχουν αλλάξει πολλά και κυρίως ένα, εγώ. Δούλεψα σαν δασκάλα για κάποιους μήνες και σήμερα δουλεύω στο Frontier Magazine καλύπτοντας φωτογραφικά θέματα που αφορούν μια χώρα με μεγάλο πολιτικό, πολιτιστικό και επιχειρηματιικό ενδιαφέρον.

Σήμερα δηλαδή, είμαι Φωτογράφος... και μέσα μου σκέφτομαι «Το πιστεύεις!!!». Σήμερα ξέρω πως αγαπώ την διαφήμιση και αυτό που σπούδασα αλλά από μια άλλη πλευρά, πιο δημιουργική και πιο... επικοινωνιακη.

Αγαπητό μου ημερολόγιο,
Σήμερα που κλείνω τα 32 σκέφτομαι πως θα ήθελα να κάνω ελεύθερη πτώση μια μέρα, αυτό λείπει από την λίστα μου προς το παρόν και άλλο ένα.

Βέβαια, δεν σου κρύβω ότι πολλές φορές με πιάνει πανικός και λίγο φόβος στην ιδέα ότι δεν ξέρω που θα είναι το σπίτι μου, οι φίλοι μου και η καθημερινότητά μου στο μέλλον. Αλλά νομίζω ότι είναι το ίδιο με την ελεύθερη πτώση. Στατιστικά ξέρεις ότι θα φτάσεις με ασφάλεια στο έδαφος. Απλά στην διαδρομή η αδρεναλίνη θα έχει γίνει ασανσέρ σε ουρανοξύστη. Μια θα είσαι στα Πάνω σου να θαυμάζεις την θέα, μια θα είσαι στο ισόγειο, σταθερός και μια στο υπόγειο, να φορτώνεις νέο πράμα.

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

(Σε ζάλισα πάλι με τις φιλοσοφίες μου, αλλά βλέπεις… τα δύο μας είμαστε…)

Ας έχουμε, λοιπόν, Χρόνια γεμάτο όνειρα και στόχους, χρόνια που να γεμίζουν σελίδες στο ημερολόγιο και εμπειρίες, χρόνια γεμάτα συντροφιά, γέλια, έρωτες, αγάπες, αγκαλιές και τραπέζια γεμάτο μεζέδες και κρασί με sprite… Αυτό!

photo card by @Antigoni Kretsi, My birthday gift